Od 1955. godine na amaterskim evropskim prvenstvima, a od 1960. godine na svetskim prvenstvima u pocetku su prikazivana cetiri plesa: Samba, Rumba, Cha-Cha-Cha i Paso Doble. Uglavnom su ih osvajali francuski parovi. O pripadnosti Rumbe i Tanga bila su razlicita misljenja. Rumbu su cesto spominjali kao sesti standardni ples, a Tango su zbog svojih latino-americkih korena ubrajali u latino-americke plesove, kao cetvrti ples. Tek je 1961. godine odluceno da ce se Tango plesati kao peti ples u standardnim plesovima. Istovremeno je Rumba dobila svoje mesto pored Cha-Cha-Cha, Sambe i Paso Doble-a, kao cetvrti latino-americki ples. Jive je tek 1968. godine dobio mesto kao peti ples u takmicarskoj grupi latino-americkih plesova i priznanje od strane Svetskog Saveza amaterskih plesaca. Krajem 50-ih godina XX veka, latino-americki plesovi su usli u programe plesnih skola, a mladi su masovno pohadjali plesne skole. S tehnikom latino-americkih plesova bavili su se i Englezi koji su postavili temelje i danas vazece tehnike. Knjiga Waltera Lairda The Technique of Latin American Dancing, izdata 1964. godine, postala je i ostala temelj latino-americkih plesova. Danas poznatu formu Paso Doble-a stilizovali su tadasnji francuski plesni ucitelji i plesaci. Na danasnjim plesnim takmicenjima plesni parovi plesu Sambu, Cha-Cha-Cha, Rumbu, Paso Doble i Jive, vec od davne 1968. godine. Ono sto smatramo jako vaznim jeste to da se karakter plesa mora pokazati, otplesati, odglumiti sa maksimalno pravilnom tehnikom. Bez karaktera, ples je mrtav… bez tehnike gubi se brzina, jacina pokreta…
