Oklopnjača Potemkin Sergei Eisensteinovo remek delo „Oklopnjača Potemkin“ je od filmske kritike smatrano kao najbolji film svih vremena uz Građanin Kanea. 1905-te godine oklopni brod Potemkin se vraća u okrilje luke nakon mnogo godina ratovanja i izgona. Posada skapava od gladi i prepuštena je bolesti i nehumanim uslovima. Bura nezadovoljstva i nepravde podiže „malog čoveka“ na noge – Vakulinchinka, koji energično podiže celi brod na bunu i revoluciju protiv nepravde. Na moru se cela flota okreće i odlazi u susret Potemkinu pripremajući se za krvavi okršaj, dok na kopnu raste bes osveštenih građana koji se suprostavljaju carevoj vojski, pokušavajući skovati pravednije i moralnije društvo. Prva stvar koja upada u oči kod gledanja Potemkina, čak i laicima, je koliko je film moderan i inovativan. Iako je zbog nemogućnosti tadašnje tehnologije film nem, tehnički kvalitet režije, spektakularnost produkcije, efekat i revolcionarna montaža čine ovaj film jednim od najvećih spektakla danas. Ovo je dosta hrabra izjava, s obzirom na to da su danas filmovi dosegnuli nebeske budžete. Razlika između današnjih i starinskih spektakla, je u tome što su stariji filmovi uz raskoš imali i dušu: tj priču, likove, dramu i emotivni naboj. Mnogi su oduševljeni kad danas u 21. veku gledaju remek dela kao što su: Potemkin, Rođenje nacije iz 1915 ili Netrpeljivosti iz 1916, i vide da su ti filmovi moderno režirani, da imaju kadriranje, glumu, montažu, ogromne studijske setove tj. da ne izgledaju kao snimljene pozorišne predstave u jednom kadru. Da bi se mogla razumeti režija, kompozicija kadra, preciznost i tačnost montiranja akcionih, ljubavnih i sličnih sekvenci treba se vratiti u prošlost i videti kako se to radilo na početku filmske indusrije. Za takve stvari nema boljeg primera od Potemkina koji kritičari upoređuju sa svevremenskom Beethovenovom 5 simfonijom. Dve stvari kod Potemkina upadaju u oko: 1. stvar: film je briljantno režiran. Odlično kadriranje scena, rad s glumcima, rad na masovnim scenama borbe, raspon planova, pokreti kamere, vožnja kamere, kompozicija kadra i kompleksnost pričanja priče. Jednostavno je teško poverovati da danas, nakon 100 godina poznavanja filma, umetnosti, filmskog jezika i razvoja filmske terminologije i tehnologije nitko ne može nadmašiti Eisensteinovu briljantnu režiju. 2.stvar potiče iz same ideje filma. Eisenstein je želio kreirati film koji će predstavljati ideologiju jedinstva, otpora i rađanja novog društva. Celi film, svi likovi u njemu su stavljeni u službu ove ideje. Tako imamo situaciju u kojoj namerno nema ličnog poistovećivanja s likovima, njihovim ličnim sudbinama i nema emotivne privrženosti potrebne za pažnju publike, već jedno stanje kolektivne svesti u kojoj su likovi samo simboli ustanka i otpora. Takav način dramaturgije je lako pronaći i u starim spomenicima iz vremena komunizma kad su se umesto spomenika jednicu (najčešće vođi ustanka, radili spomenici koji prikazuju koloplet bronzanih stisnutih šaka i podignutih glava koji simbolišu političku i geografsku širinu takvih pokreta). Poznata sekvenca „masakra kod Odesse“ je jedan od arhhetipskih komada filmske umetnosti. Dok gledamo taj deo filma osećamo da smo u prisutnosti nečeg velikog, moćnog i grandioznog, dok će dobri poznavaoci primetiti da se iza takvog osećaja krije izvrsna Eisensteinova ruka, koja nas sigurno vodi kroz magiju scene pomoću sugestivnih rediteljskih alata kao što je „produženo vreme“ tj. postupak koji je praktično Eisenstein patentirao, a danas smo sve više svesniji prostitucije ovog plemenitog rediteljskog postupka u filmovima tipa: Pearl Harbor ili The Patriot.
