Latino-američki plesovi

Od 1955. godine na amaterskim evropskim prvenstvima, a od 1960. godine na svetskim prvenstvima su prikazivana četiri plesa: Samba, Rumba, Cha-Cha-Cha i Paso Doble. Uglavnom su ih osvajali francuski parovi. O pripadnosti Rumbe i Tanga bila su različita mišljenja. Rumbu su često spominjali kao šesti standardni ples, a Tango su zbog svojih latino-američkih korena ubrajali u latino-američke plesove, kao četvrti ples. Tek je 1961. godine odlučeno da će se Tango plesati kao peti ples u standardnim plesovima. Istovremeno je Rumba dobila svoje mesto pored Cha-Cha-Cha, Sambe i Paso Doble-a, kao četvrti latino-američki ples. Jive je tek 1968. godine dobio mesto kao peti ples u takmičarskoj grupi latino-američkih plesova i priznanje od strane Svetskog Saveza amaterskih plesača. Krajem 50-ih godina XX veka, latino-američki plesovi su ušli u programe plesnih škola, a mladi su masovno pohadjali plesne škole. S tehnikom latino-američkih plesova bavili su se i Englezi koji su postavili temelje i danas važeće tehnike. Knjiga Waltera Lairda „The Technique of Latin American Dancing“, izdata 1964. godine, postala je i ostala temelj latino-američkih plesova.

Danas poznatu formu Paso Doble-a stilizovali su tadašnji francuski plesni učitelji i plesači. Na današnjim plesnim takmičenjima plesni parovi plešu Sambu, Cha-Cha-Cha, Rumbu, Paso Doble i Jive, već od davne 1968. godine.

Karakter plesa se mora pokazati, otplesati, odglumiti sa maksimalno pravilnom tehnikom. Bez karaktera, ples je mrtav… bez tehnike gubi se brzina, jačina pokreta…